वडिल हॉस्पिटलमध्ये शेवटच्या घटका मोजत आपल्या मुलाची वाट पाहत होते.. पण मुलगा आला नाही.. पण पुढे जे घडले पहा..
नमस्कार मित्रांनो..
एका हॉटेलमध्ये जेवायला गेलो होतो. शेजारच्या टेबलावर चार मुली बसल्या होत्या. त्यांचे जेवण आटोपलं. वेटरने बडीशेप चा बाऊल समोर ठेवला. चारही मुलींनी टिशू पेपरमध्ये बचकभर बडीशेप भरून घेतली आणि ती पुरचुंडी पर्स मध्ये टाकली. आजूबाजूच्या शंभर माणसांमध्ये असूनही आणि चांगल्या कुटुंबातल्या असूनही असं करताना त्यांना काहीही वाटलं नाही. अनेक कॉलेजवयीन मधल्या विद्यार्थी-विद्यार्थिनींना,
मी हॉटेल्स मधून चमचे चोरतानाही पाहिल आहे. विमानातून प्रवास करताना काही मंडळी अक्षरशः ओंजळी भरभरून चॉकलेट्स किंवा टॉफीज घेतात. काही रेल्वे प्रवासात पाण्याच्या बाटल्या प्रवाशांना दिल्या जातात. अनेक जण दोन-दोन किंवा तीन-तीन बाटल्या सुद्धा घेतात. रेल्वे प्रवासात टर्कीश, नॅपकिन्स सर्रास बॅगेत भरतात. सॉस किंवा साखरेची ट्रॅव्हलिंग पाऊचेस न विचारता उचलणे, टी बॅग्स उचलणे,
टिशू पेपरचा गठ्ठाच उचलणे हे प्रकार माणसं अगदी बिनधास्त करतात. एकदा एका ट्रेन ला गेलो होतो आणि एका रिसॉर्टवर राहिलो तिथे आलेल्या एकानं शाम्पू आणि साबणाच्या छोट्या वड्यांचा बॉक्स सहज उचलून नेला. एका सुशिक्षित जाणत्या बाईंनी लाभंमध्ये सहज म्हणून वाचण्याकरता ठेवलेली दोन मॅक्झिन्स उचलली आणि पर्समध्ये घातली. हा प्रकार आजूबाजूची माणसं हॉटेल व्यवस्थापनातले कर्मचारी,
पाहत होते पण कोणी काही विरोध केला नाही. घराजवळच्या हॉट चीफच्या दुकानात गेलो होतो. दोन मुली आल्या त्यांनी सात आठ प्रकारचे वेफर्स टेस्ट करून पाहिले आणि काहीही खरेदी न करता निघून गेल्या. दुकानाचा मालक म्हणाला, ऐसे तो बहुत लोग आते है. सबके सब पडे लिखे और अच्छे घर के ही होते है. पता नही ऐसा क्यू करते है. रस्त्यावरच्या एखाद्या फळ विक्रेत्याकडे गेलात आणि,
फळ खरेदी करायची असतील तर एखादं फळ चवीपुरतं चाखायला देतो काही जण स्वतःच हात पुढे करून सात-आठ फळ तर उभ्या उभ्या सहजच मटकवतात. चणे विक्रेते किंवा चुरमुऱ्यांची भट्टी चालवणाऱ्याना तर हा अनुभव दररोज शंभरदा येत असेल. माणसं अगदी स्वतःचा हक्क असल्यासारखा हात घालतात. मंडईत गेलो होतो. कैऱ्या विकणाऱ्या एका वयस्कर विक्रेतीसमोर एक काकू उभ्या राहिल्या.
विक्रेतीन भाव सांगितला आणि कैरीची एक फोड कापून त्यांच्या हातावर ठेवली. कैरीची फोड खात खात काकू एक अक्षरही न बोलता निघून गेल्या. आम्ही दोघेही शेजारीच उभे होतो. तो प्रसंग पाहून आम्हालाच कसंतरी झालं. चांगली शिकली सवरलेली माणसं अशी का वागत असतील. आपण परदेशातल्या लोकांकडून त्यांची भाषा, राहणीमान, कपडे, फॅशन्स हे सगळे घेतलं पण सार्वजनिक आयुष्यात ती माणसं किती संतुलितपणे वागतात हे आपण नाही स्वीकारत.
कॅरीबॅग साठी दुकानदारांशी हुज्जत घालणारी सुशिक्षित जनता मी पाहतो, तेव्हा मला त्यांच्या सुशिक्षितपणाचाच अर्थ लागत नाही. नुसतच बाह्यरूप पॉश करून आपण सुशिक्षित असल्याचा आभास निर्माण करत राहण्याच्या कृत्रिम देखाव्याच्या चक्रात माणसं अडकली आहेत का ? हा बिनबुडाचा सुशिक्षित पणा केवळ अशा चोऱ्या माऱ्या आणि उचला उचलीचे उद्योग करून थांबत नाहीत.
उघडपणे सामाजिक नियम मोडण्यात ही हा वर्ग आघाडीवर आहे. पेट्रोल पंपावर मोबाईल फोनवर गप्पा मा’रणे, एटीएम सेंटरमध्ये गॉगल्स, स्कार्फ किंवा टोपी घालून जाणे, सार्वजनिक ठिकाणी उघड्यावर खुशाल धू’म्रपान करणे, सार्वजनिक ठिकाणी भर रस्त्यात बिन दिक्कतपणे थुंकणे या गोष्टी करून माणसं नक्की काय दाखवण्याचा प्रयत्न करत असतात? नामवंत कॉलेजेस मध्ये शिकणारे विद्यार्थी विद्यार्थिनी पार्किंग आणि नो पार्किंग मधला फरक ही ओळखू शकत नाहीत का?
सुशिक्षित माणसं मुद्दामच झेब्रा कॉसिंग वरच का थांबतात? शिकली सवरलेली माणसं बस स्टॉप सोडून भर रस्त्यावर गर्दी करून बसची वाट का पाहतात? खिशात पैसे असूनही बस कंडक्टरला फसवून विना तिकीट प्रवास का करतात ? लक्ष्मी रस्ता हा जसा बाजारपेठेचा रस्ता आहे, तसं ते माणसांच्या अंतरंगीपणाची लक्षणे पाहण्याचही एक ठिकाण आहे.
माणसं रस्त्यातच आपली भलीमोठी चार चाकी गाडी थांबून दुकानासमोरच उतरतात आणि ड्रायव्हर ती गाडी रस्त्यातच उभी करून काचा वर करून आत मध्ये एसी लावून बसलेला असतो. बाकीचे वाहतूक कोलमडून जाऊन याच्या नावानं शंख करत असते. पण हा एकदम कूल. माणसं कुल्फी घेतील आणि काड्या रस्त्यावरच टाकतील. मक्याचं कणीस घेतील, उरलेला भाग रस्त्यावरच टाकतील. प्लास्टिकच्या ग्लासात कॉर्न भेळ घेतील रिकामा ग्लास रस्त्यावरच टाकून मोकळे.
याच रस्त्यावर मोबाईल फोनवर बोलत रस्ता क्रॉस करणारे अनेक जण दिसतील. नो एंट्रीतून वाहने चालवणारे अनेक जण दिसतील. ही सगळी मंडळी लौकिक अर्थानं किमान ग्रॅज्युएट तरी निश्चित असतात पण सार्वजनिक ठिकाणी कसं वागावं आणि कसं वागू नये असा कुठला पेपर त्यांच्या कोर्स मध्ये नसतो. त्यामुळे त्या विषयाचा त्यांना गंध नसतो. त्यामुळे सार्वजनिक जीवनात सगळे नापास.
अनेक ठिकाणी खाऊगल्ल्या आहेत. तिथले खाद्यपदार्थ विक्रेते संध्याकाळी व्यवसाय संपला की सांडपाणी थेट रस्त्यावर टाकून देतात. त्यामुळे तो रस्ता अस्वच्छ, चिकट होतो. माशा घोंघावतात. पण सार्वजनिक ठिकाणच त्यांचं हे वागणं आपण कोणीही मनावर घेत नाही. भर रात्री बारा वाजता झोपलेल्या जगाला जागं करून वाढदिवस साजरा करणारा एक नवीन वर्ग तयार झाला आहे. ही मंडळी सुद्धा सुशिक्षीत असतात. अनेकदा कॉलेजात शिकत असतात.
पण भर रात्री केकच्या दुकानाबाहेरच टोळकं जमवून ज्याचा वाढदिवस आहे अशा उत्सवमूर्ती च्या तोंडाला, डोक्याला यथेच्छ केक फासून, त्याला दा’रू पाजून, लाथाबुक्क्यांनी बदडून काढणे, त्याच्या डोक्यात अंडी फोडणे असा प्रकार करतात. हे सगळं चांगलं वागणं आहे का ? आणि एकविसाव्या शतकातल्या समाजाला हे शोभत का ? ही मंडळी असं का वागतात ? याला काहीही उत्तर नसतं. अशी कितीतरी लोकत्तर व्यक्तिमत्त्व आपल्याला ठायी ठायी दिसतील.
ही माणसं उघडपणे चोऱ्या करतात, गरिबांना नडतात, त्यांना त्रास देतात, स्वतःच्या वागणुकीने इतरांच सार्वजनिक आयुष्यही पार खराब करून टाकतात. आपण यावर कधी आक्षेप घेतला आहे का? लोकांना दुसऱ्यांच्या डोळ्यातलं कुसळ दिसेल पण स्वतःच्या ताटातलं मुसळ दिसणार नाही. गाय दूध देते तेव्हा ते चांगलंच असतं पण आपण ते नीट तापवलं नाही तर ते नासणारच. मग आपण गायीला दोष देणार का? तांब्याच्या भांड्यात ठेवलेलं दही कळकलं तर दोष दह्याचा नसतो आणि भांड्याचाही नसतो.
दोष दही, तांब्याच्या भांड्यात ठेवणाऱ्याचा असतो. आपण नेहमी प्रशासनाकडे, सरकारकडेच बोट दाखवत राहू, आरोप करत राहू. सरकारकडून आपल्या अपेक्षा फार मोठ्या असतात. पण साध्या साध्या गोष्टी जपण्यातही आपण स्वतः कमी पडतो. स्वतःला पारखलं आणि स्वतःच्या वागण्यातले दोष दूर करायचं ठरवलं तर प्रगतीला सुरुवात होईल. सगळं मळभ जाऊन आभाळ स्वच्छ होईल. समाजाने स्वतः पुढाकार घेऊन या साध्या साध्या गोष्टी सुधारल्या तरी अच्छे दिन नक्कीच येतील.
मित्रांनो तुम्हाला हि माहिती आवडली असेल तर लाईक, कमेंट जरूर करा तसेच तुमच्या मित्र-मैत्रिणींना देखील शेअर करा. जेणेकरून त्यांना देखील हि महत्वपूर्ण माहिती मिळेल. त्याचप्रमाणे असेच नव-नवीन लेख दररोज वाचण्यासाठी अत्ताच आमचे फेसबुक पेज लाईक करा.